زندگی نامه حسین بن علی (شهید کربلا)

امام سوم شیعیان،شهید کربلا و خون خدا،که نهضت عاشورا بر محور فداکاری و جانفشانی آن حضرت شکل گرفت و تاریخ بشری را سرشار از حماسه و ایثار کرد و درس آزادگی و عزت به انسان داد و با خون خویش که در کربلا ریخت،درخت اسلام آبیاری شد و امت مسلمان بیدار گشت.

در معرفی آن امام،باید کتابی قطور نوشت،لیکن در اینجا فشرده ای از زندگی آن حضرت را می خوانید:امام حسین�ع�در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد.رسول خدا�ع�نام این فرزند زهرا�ع�را�حسین�نهاد.وی مورد علاقه شدید پیامبر خدا�ع�بود و آن حضرت در باره او فرمود:�حسین منی و انا من حسین...�و در آغوش پیامبر بزرگ شد.هنگام رحلت رسول خدا،شش ساله بود.در دوران پدرش علی بن ابی طالب�ع�نیز از موقعیت والایی برخوردار بود،علم،بخشش،بزرگواری،فصاحت، شجاعت،تواضع،دستگیری از بینوایان،عفو و حلم و...از صفات برجسته این حجت الهی بود.در دوران خلافت پدرش،در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ�جمل�، �صفین�و�نهروان�شرکت داشت.

پس از شهادت پدرش که امامت به حسن بن علی�ع�رسید،همچون سربازی مطیع رهبر و مولای خویش و همراه برادر بود.پس از انعقاد پیمان صلح،با برادرش و بقیه اهل بیت�ع�به مدینه آمدند .با شهادت امام مجتبی�ع�در سال 49 یا 50 هجری،بار امامت به دوش سید الشهدا قرار گرفت .در آن دوران دهساله که معاویه بر حکومت مسلط بود، امام حسین�ع�همواره یکی از معترضین سرسخت نسبت به سیاستهای معاویه و دستگیریها و قتلهای او بود و نامه های متعددی در انتقاد از رویه معاویه در کشتن حجر بن عدی و یارانش و عمرو بن حمق خزاعی که از وفاداران به علی�ع�بودند و اعمال ناپسند دیگر او نوشت.در عین حال،حسین بن علی�ع�یکی از محورهای وحدت شیعه و از چهره های برجسته و شاخصی بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموی از نفوذ شخصیت او بیم داشت.با مرگ معاویه در سال 60 هجری،یزید به والی مدینه نوشت که از امام حسین�ع�به نفع او بیعت بگیرد.اما سید الشهدا که فساد یزید و بی لیاقتی او را می دانست،از بیعت امتناع کرد و برای نجات اسلام از بلیه سلطه یزید که به زوال و محو دین می انجامید،راه مبارزه را پیش گرفت.از مدینه به مکه هجرت کرد و در پی نامه نگاریهای کوفیان و شیعیان عراق با آن حضرت و دعوت برای آمدن به کوفه،آن امام ابتدا مسلم بن عقیل را فرستاد و نامه هایی برای شیعیان کوفه و بصره نوشت و با دریافت پاسخ کوفیان در بیعتشان با مسلم بن عقیل،در روز هشتم ذیحجه سال 60 هجری از مکه به سوی عراق،حرکت کرد.

پیمان شکنی کوفیان و شهادت مسلم بن عقیل،اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و سید الشهدا که همراه خانواده،فرزندان و یاران به سوی کوفه می رفت،پیش از رسیدن به کوفه در سرزمین�کربلا�در محاصره سپاه کوفه قرار گرفت.تسلیم نیروهای یزیدی نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمین،مظلومانه و تشنه کام،همراه اصحابش به شهادت رسید،از آن پس،کربلا کانون الهام و عاشورا سرچشمه قیام و آزادگی شد و کشته شدن وی،سبب زنده شدن اسلام و بیدار شدن وجدانهای خفته گردید.فضایل این امام شهید،بیش از آن است که در این مختصر بگنجد،چرا که او آویزه عرش الهی و پرورده دامن رسول خداست.پیامبر خدا�ص�در باره اش فرمود:قسم به آنکه مرا بحق به پیامبری فرستاد،حسین بن علی در آسمان بزرگتر از زمین است و بر سمت راست عرش الهی نوشته است�مصباح هدی و سفینة نجاة�.⁽¹⁾

ای که آمیخته مهرت با دل

کرده عشق تو مرا دریا دل

بذر عشقی که به دل کاشته ام

جز هوای تو ندارد حاصل

از می عشق تو،عاقل مجنون

و زخم مهر تو مجنون،عاقل

کربلا سر زد و پیدا شد حق

جلوه ای کردی و گم شد باطل

تویی آن کشتی دریای حیات

هر که را مانده جدا از ساحل

گر شود کار جهان زیر و زبر

نشود عشق تو از دل زایل⁽²⁾